ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΝΟΤΑΣ

 

Άθαφτος

Τύμπανα πολέμου

είναι η σειρήνα

τρέχοντας στο θάνατο, άθαφτε.

Με γαλουχημένη καρδιά,

σαν το σφυρηλάτισμα

στο ατσάλινο αμόνι

ψηλή, κυπαρισσένια,

μ’ όλα τα φύλλα του χειμώνα.

Με καρδιά στεγνή,

δάκρυα σκορπισμένα,

σαν ξερά φύλλα

φθινοπώρου πέφτουν,

στο χώμα το νοτισμένο.

Ψηλά δεν κοιτώ, ένα με το χώμα.

Κλείνω τα μάτια μου,

ονειρεύομαι ψηλά, στον ουρανό.

Η ψυχή κυματίζει ολημερίς

πάνω στο βράχο,

γκρίζο απ’ τα’ αλμυρό νερό.

Τραμουντάνα ξυρίζει,

ήχος τρομερός τραντάζει, διαπερνά την παγωμένη μου ψυχή.

Γνώριμος,

πάνω απ’ τη γαλανόλευκη περνά,

με το κύμα του ανεμίζει.

Η ψυχή σου είναι, άθαφτε,

ζει εκεί μέσα!

Σάρκα γαλανόλευκη,

ποτισμένη στον ιδρώτα.

Αίμα δεν στεγνώνει ποτέ!

Πέτρες πρασινίζουν

Με το δάκρυ της ψυχής.

Σαν από ουράνια θάλλη,

πανδαισία χρωμάτων

στην άγονη, στέρφα γη!

 

Notaς Nectarios

 Prive de sepulture

 

Tambours de guerre,

c’ est la sirene

en courant vers la moct,

prive de se pulture.

Le coeur nourri,

comme on forge

sur I’ enclume en scier,

grande, elancee le cypress,

arec toutes les feuilles d’hiver.

Le Coeur sec,

des larmes distribues,

comme les feuilles seches

 

Automnieres qui tombent

sur la terre humide.

je ne regarde pas en hant.

adapte au sol.

je ferme mes yeux,

je reve en haut, au ciel.

L’ame flotte toujours

sur le rocher,

gris par I’eau salee

.

Vent du nord rase,

du son terrible se coue,

perce mon ame glacee.

Connu,

Il passé sur le drapeau grec,

Sur ses couleurs bleue-blanche,

le rent le flott.

C’est ton ame, prive de sepulture,

elle rit la, dedans!

Chair, les couleurs du drapeau,

Arrosee par la sueur.

Le sang ne se seche jamais!

Les pierres deviennent vertes

avec les larmes de l’ ame!

Florissante par le ciel,

festin de couleurs

sur la terre improductive.